Zbiory naszego Muzeum wzbogaciły się o kolejny ciekawy nabytek.
W nasze ręce trafił tym razem tygodnik „Antena” Nr 17 z 23 kwietnia 1939 r. Zawarto w nim ilustrację przedstawiającą brodnicki rynek z podpisem: „Rynek w Brodnicy (Pomorze) siedzibie powiatu najbardziej zradiofonizowanego w Polsce”. c. Autor, zamieszczając taką informację miał prawdopodobnie na względzie fakt, iż tuż przed wybuchem wojny powiat brodnicki wyposażony był w największą liczbę radioodbiorników w kraju, co świadczy zarówno o wysokim zainteresowaniu naszych przodków techniką, jak i potrzebie jak najszybszego uzyskania najnowszych informacji.
“Antena”, której pierwszy numer ukazał się 7 października 1934, opisywała najświeższe informacje w zakresie radiofonii w Polsce i na świecie oraz zamieszczała przedruki radiowych słuchowisk i autorskie teksty dziennikarzy redakcji. Redaktorem naczelnym tygodnika, do końca jego wydawania, był Jan Piotrowski, który pracował w Polskim Radiu od 1929 roku.
We wrześniu 1934 roku Piotrowski został naczelnym tygodnika “Radio”, które zreorganizował i przekształcił w “Antenę”. Pod jego kierunkiem pismo znacznie się rozwinęło i wzbogaciło, inicjując wiele dyskusji i akcji prasowych, i społecznych (zwłaszcza radiofonizacyjnych, takich jak fundowanie radioodbiorników dla szkół).
Dla “Anteny” pisali dziennikarze Polskiego Radia. Na jej łamach często można było przeczytać artykuły Janusza Korczaka, które były nowymi tekstami lub przedrukami radiowych pogadanek “Starego Doktora”.
We wrześniu 1939 roku dziennikarze tygodnika “Antena” współtworzyli Służbę Informacyjną Polskiego Radia. Był to ochotniczy zespół, dyżurujący przy telefonach, który skrzyknął redaktor naczelny Jan Piotrowski. Numery telefonów Służby Informacyjnej, zwanej także Pogotowiem Radiowym, podawała prasa, powtarzane były często przez radio, w ten sposób przekazywano spikerom wezwania o pomoc do gaszenia pożarów i odkopywania osób zasypanych w gruzach, prośby o leki i lekarzy. Akcja szybko wykazała skuteczność i znalazła uznanie ówczesnych władz i mieszkańców stolicy.
Wraz z rozwojem radiofonii pojawił się nieuchronny konflikt z prasą codzienną. Nadawanie informacji i reklam przez rozgłośnie radiowe zagroziło złamaniem dotychczasowego monopolu gazet. Radio przestało być ciekawostką, a stało się zagrożeniem dla wydawców, którzy w latach 30. XX wieku zaczęli walczyć z radiowcami i próbowali ograniczyć informacyjną rolę radia.
Sprzeciw wydawców prasy przeciwko publikowaniu programów radiowych doprowadził do powstania radiowych czasopism, w których pierwotnie drukowano program rozgłośni. Szybko rozwinęły swoją tematykę i zyskały dużą popularność, stając się konkurencją dla tradycyjnych tytułów. Najbardziej znanym czasopismem radiowym na świecie był brytyjski “Radio Times”, który w latach 50. XX wieku osiągał nakład ośmiu milionów egzemplarzy.
W początkach istnienia polskiej radiofonii Związek Wydawców Gazet i Czasopism zawarł porozumienie, w którym Polskie Radio zobowiązało się nadawać zwięzłe wiadomości i zachęcać słuchaczy do czytania prasy, w celu uzyskania szerszych informacji. Wraz z rozwojem polskiej radiofonii stopniowo odchodzono od wcześniejszych ustaleń i program Polskiego Radia przybierał bardziej informacyjny charakter (źródło https://www.polskieradio24.pl/…/2379409,87-lat-temu…)